მთავარი » 2011 » ნოემბერი » 30 » დაბრუნება სახლში
|
ჩემი ცხოვრება კარგად აეწყო, ბედნიერი ვარ ძველი მეგობრების და სკოლის გარეშე, მყავს ჰანა რომელიც ჩემი შემოსავლის წყაროა, არამარტო შემოსავლის, მისი დამსახურებით მთელმა ქვეყანამ გამიცნო.გავიგე რომ კიდევ რამდენიმე სერია მქონდა დარცებილი, რომელსაც დიდი შრომა ჭირდებოდა სერიალის ფინალი განუმეორებელი უნდა ყოფილიყო. მე ვარ ყველა სცენაში, ფილმის ყველა ნაწილში! ეს დაუჯეერებელია! არ მჯერა რომ ამდენს მივახწიე. დაიწყო გადაღებები დღითიდღე უფრო ვიღლები, პრინცის გარეშე ვხოვრობ, მენდი გაემგზავრა, მარტო ვარ და ვხვდები რომ რამე ახალი მჭირებე. მართალია! ყოველ ღამე სხვადასხვა ქალაქში ვიღვიძებ და ვიძინებ, მაგრამ დამთავრდა! გადაააღჶბა დამთავრდა! და დადგა დრო დავბრუნდე ჩემს სახლში, ჩემს ბავშვობაში! ტენესში!! ნაშველევში!! ღმერთო რა ბედნიერი ვარ..! ჩავედი ჩემს მამულში!1 ადგილას სადაც დავიბადე და ცხოვრების ლამაზი და ყველაზე ტკბილი დრო- ბავშვობა გავატერე. არ მჯერა რომ ასეთი ბედნიერი ვარ, ჩემ ცხენებთან, ძაღლებთან, კატებთან და კუსთან ერთად ვარ. მაილი ბედნიერია. უცებ ჰანა მონტანას შემქმნელი მირეკავს და მეუბნება: ფილმი ძალიან შემოსავალია, ვაპირებთ გადავიჭოთ ფილმი, სრულმეტრაჟიანი ფილმი ჰანა მონტანა(კინო) , რომელიც შენს ქალაქში ნაშველევში დაიდგმება. ეს საოცრება იყო, უბედნიერესი წამი ჩემს ცხოვრებასი, ემილი და მაიკლი ჩემთან იქნებოდნენ და დროს ერთად გავატარებდით ნაშველევში, საოცრება იყო, ძალიან გამიხარდა. ღამე ფერმაში ვიძინებდი, ჯერ მსახიობები არ იყვნენ ჩამოსულები. ღამე ფერმაში ვიძინებდი ჩემს ძაღლთან და ცხენთან ერთად მეზინა, ვუყურებდი ცას, და ვფიქრობდი მომავალზე, მაილიზე, პრინცსზე, ასე თენდებოდა და ღამდებოდა მე კი სულით ბედნიერი ვიყავი. ქათმებს ვეთამაშებოდი და პატარა ბავშვივით დავზდევდი მათ, გოჭებთან ერთად ვთამაშობდი, და ვხვდებოდი რომ ისინი მიგებდნენ, ვხვდებოდი რომ ცხოველი საუკეთესო არსებაა. საოცრებაა როცა მიდიხარ სოფელში, ერთ გრილ დღეს იკარგები ტყეში და 500 ჰექტარზე მხოლოდ ენ ხარ, ვერავინ და ვერაფერი შეგიშლის ხელს დატკბე ბუნებით და მისი სილამაზიჩ უყურო ლურჯ ცაზე დადებულ ფუმფულა ღრუბლებს და ეთამაშო მათ. ემილი ჩამოვია, მისი პირველი წინადადება ეს იყო: (მიიხედ მოიხედა) და ამბობს: აიი ვხვდები, რატომ გიყვარს აქაურობა, ღმერთო ჩემო რა სიწყნარეა. სასაცილო იყო ემილი სოფელში, მეცინებოდა მის დანახვააზე, ემილი ქალაქელი და ძალიან ნაზი გოგა, მე კი ცუღლუტი ბავშვი რომელიც ფერმაში გორაობა, ემილი მთელი დღე გაკვირვებული მიყურებდა , სემდეგ თვითონაც შეეჩვია ქათმებთან თამაშს. საუკეთესო რამ რაც შეგიძლია სოფელში გააკეთო ესაა, : მიყვარს როცა მამაჩემთან ერთად გავდივარ ცხენების სადგომზე, შემდეგ ერთად დავქრივართ ცხენებით, ვერთობიტ და უაზროდ ვიცინით, აი სწორედ მაშინ უნდა იფიქრო რომ ცხოვრება ყოველგვარი საშინელების გარეშეც მშვენიერია. ცხენებს ვატარებდი და თვალწინ მეხატებოდა ჩემი ბავშვობა, ვფიქრობდი რომ ისევ პატარა გოგონა ვიყავი 4 წლის რომელსაც ჭკუა არააქვს და სირბილის მეტი არაფერი აინტერესებს. საოცრებაა, ოდესმე გირძვნია რომ დრო უკან ბრუნდება..? და თანდათან პატარავდები და პატარა გოგონა ხდები. ცხენი დიდი ცხოველია, ლამაზი და კეთილი განსაკუთრებით ჩემი ცხენი- როუმი, ძალიან მივყარს ის, არასდროს არ უნდა დაჩაგრო ცხოველი, ცხოველი მაინც უსუსურია ადამიანთან შედარებით, ჩვენ დიდები ვართ, დიდი ძალა გვაქ შეგვიძლი ცხოველები ერტი ხელის მოსმიტ მოვკლათ მაფრამ ყვეკლაფერი სხვანაირადაა, როგორც ჩვენ მათაც უნდათ სიცოცზხლე. მაგალითად გველი, მას ვერავინ ვერ იტანს. ერთხელ ცხენით ვჯირითობდი და ბალახზე გველი დავინახე, ჩამოვედი და ახლოს მივედი ჩემთვის არაფერი დაუშავებია, საცოდავი თველებიტ შმეომხედა და გზა განაგრძო. მამაჩემი ცუდათაა, ფეხი იტკინა ცხენზე ჯირითის დროს, მე თვალზე ცრემლი მადგებოდა როცა მამაჩემს ვხედავდი, ის ამბობდა: ფეხი ძალიან მტკივა, ისეთი გრძნობა ამქვს ვითომ ფეხზე დიდმა მანქანამ გადამიარა და ახლაც მივლის. გადაღება იწყებოდა, მე კი მაინც ვჯირითობდი ცხენზე , მთელი დღე, მთელი დღე! ცხენსაც არ ბეზრდებოდა, გვერდიდან პაპარაცები მეპარებოდნენ მაგრამ მაინც ვხედავდი მათ, ერთხელ ხუმრობით ხმამაღლაც დავუყვირე: გადაგვიღეთ! ვაღიარებ! ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი! 
ჩემი ცხოვრება კარგად აეწყო, ბედნიერი ვარ ძველი მეგობრების და სკოლის გარეშე, მყავს ჰანა რომელიც ჩემი შემოსავლის წყაროა, არამარტო შემოსავლის, მისი დამსახურებით მთელმა ქვეყანამ გამიცნო.გავიგე რომ კიდევ რამდენიმე სერია მქონდა დარცებილი, რომელსაც დიდი შრომა ჭირდებოდა სერიალის ფინალი განუმეორებელი უნდა ყოფილიყო. მე ვარ ყველა სცენაში, ფილმის ყველა ნაწილში! ეს დაუჯეერებელია! არ მჯერა რომ ამდენს მივახწიე. დაიწყო გადაღებები დღითიდღე უფრო ვიღლები, პრინცის გარეშე ვხოვრობ, მენდი გაემგზავრა, მარტო ვარ და ვხვდები რომ რამე ახალი მჭირებე. მართალია! ყოველ ღამე სხვადასხვა ქალაქში ვიღვიძებ და ვიძინებ, მაგრამ დამთავრდა! გადაააღჶბა დამთავრდა! და დადგა დრო დავბრუნდე ჩემს სახლში, ჩემს ბავშვობაში! ტენესში!! ნაშველევში!! ღმერთო რა ბედნიერი ვარ..! ჩავედი ჩემს მამულში!1 ადგილას სადაც დავიბადე და ცხოვრების ლამაზი და ყველაზე ტკბილი დრო- ბავშვობა გავატერე. არ მჯერა რომ ასეთი ბედნიერი ვარ, ჩემ ცხენებთან, ძაღლებთან, კატებთან და კუსთან ერთად ვარ. მაილი ბედნიერია. უცებ ჰანა მონტანას შემქმნელი მირეკავს და მეუბნება: ფილმი ძალიან შემოსავალია, ვაპირებთ გადავიჭოთ ფილმი, სრულმეტრაჟიანი ფილმი ჰანა მონტანა(კინო) , რომელიც შენს ქალაქში ნაშველევში დაიდგმება. ეს საოცრება იყო, უბედნიერესი წამი ჩემს ცხოვრებასი, ემილი და მაიკლი ჩემთან იქნებოდნენ და დროს ერთად გავატარებდით ნაშველევში, საოცრება იყო, ძალიან გამიხარდა. ღამე ფერმაში ვიძინებდი, ჯერ მსახიობები არ იყვნენ ჩამოსულები. ღამე ფერმაში ვიძინებდი ჩემს ძაღლთან და ცხენთან ერთად მეზინა, ვუყურებდი ცას, და ვფიქრობდი მომავალზე, მაილიზე, პრინცსზე, ასე თენდებოდა და ღამდებოდა მე კი სულით ბედნიერი ვიყავი. ქათმებს ვეთამაშებოდი და პატარა ბავშვივით დავზდევდი მათ, გოჭებთან ერთად ვთამაშობდი, და ვხვდებოდი რომ ისინი მიგებდნენ, ვხვდებოდი რომ ცხოველი საუკეთესო არსებაა. საოცრებაა როცა მიდიხარ სოფელში, ერთ გრილ დღეს იკარგები ტყეში და 500 ჰექტარზე მხოლოდ ენ ხარ, ვერავინ და ვერაფერი შეგიშლის ხელს დატკბე ბუნებით და მისი სილამაზიჩ უყურო ლურჯ ცაზე დადებულ ფუმფულა ღრუბლებს და ეთამაშო მათ. ემილი ჩამოვია, მისი პირველი წინადადება ეს იყო: (მიიხედ მოიხედა) და ამბობს: აიი ვხვდები, რატომ გიყვარს აქაურობა, ღმერთო ჩემო რა სიწყნარეა. სასაცილო იყო ემილი სოფელში, მეცინებოდა მის დანახვააზე, ემილი ქალაქელი და ძალიან ნაზი გოგა, მე კი ცუღლუტი ბავშვი რომელიც ფერმაში გორაობა, ემილი მთელი დღე გაკვირვებული მიყურებდა , სემდეგ თვითონაც შეეჩვია ქათმებთან თამაშს. საუკეთესო რამ რაც შეგიძლია სოფელში გააკეთო ესაა, : მიყვარს როცა მამაჩემთან ერთად გავდივარ ცხენების სადგომზე, შემდეგ ერთად დავქრივართ ცხენებით, ვერთობიტ და უაზროდ ვიცინით, აი სწორედ მაშინ უნდა იფიქრო რომ ცხოვრება ყოველგვარი საშინელების გარეშეც მშვენიერია. ცხენებს ვატარებდი და თვალწინ მეხატებოდა ჩემი ბავშვობა, ვფიქრობდი რომ ისევ პატარა გოგონა ვიყავი 4 წლის რომელსაც ჭკუა არააქვს და სირბილის მეტი არაფერი აინტერესებს. საოცრებაა, ოდესმე გირძვნია რომ დრო უკან ბრუნდება..? და თანდათან პატარავდები და პატარა გოგონა ხდები. ცხენი დიდი ცხოველია, ლამაზი და კეთილი განსაკუთრებით ჩემი ცხენი- როუმი, ძალიან მივყარს ის, არასდროს არ უნდა დაჩაგრო ცხოველი, ცხოველი მაინც უსუსურია ადამიანთან შედარებით, ჩვენ დიდები ვართ, დიდი ძალა გვაქ შეგვიძლი ცხოველები ერტი ხელის მოსმიტ მოვკლათ მაფრამ ყვეკლაფერი სხვანაირადაა, როგორც ჩვენ მათაც უნდათ სიცოცზხლე. მაგალითად გველი, მას ვერავინ ვერ იტანს. ერთხელ ცხენით ვჯირითობდი და ბალახზე გველი დავინახე, ჩამოვედი და ახლოს მივედი ჩემთვის არაფერი დაუშავებია, საცოდავი თველებიტ შმეომხედა და გზა განაგრძო. მამაჩემი ცუდათაა, ფეხი იტკინა ცხენზე ჯირითის დროს, მე თვალზე ცრემლი მადგებოდა როცა მამაჩემს ვხედავდი, ის ამბობდა: ფეხი ძალიან მტკივა, ისეთი გრძნობა ამქვს ვითომ ფეხზე დიდმა მანქანამ გადამიარა და ახლაც მივლის. გადაღება იწყებოდა, მე კი მაინც ვჯირითობდი ცხენზე , მთელი დღე, მთელი დღე! ცხენსაც არ ბეზრდებოდა, გვერდიდან პაპარაცები მეპარებოდნენ მაგრამ მაინც ვხედავდი მათ, ერთხელ ხუმრობით ხმამაღლაც დავუყვირე: გადაგვიღეთ! ვაღიარებ! ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი!
|
|
ნანახია: 868 |
დაამატა: ninibelieber
| რეიტინგი: 0.0/0 |
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს [ რეგისტრაცია | შესვლა ] |
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
